De vierde week

De laatste vakantieweekje,

Met de muziek van de film de Hobbit deel 1 in de campervan,schrijf ik het laatste blog van onze vakantie in Nieuw Zeeland. Niet weemoedig, niet blijmoedig maar eerder prettig verbaasd over al die overweldigende natuur. De natuur die elke keer een overtreffende trap weet te presenteren. Niet genuanceerd, niet gedetailleerd maar eerder allesomvattend, ontwapenend, groots.

De week begon op vrijdag met het afscheid van Sanne op een parkeerplaats van Oamaru. Daar liep ze na een warme knuffel zomaar weg met haar rolkoffer en rugzak. Op weg, eerst naar Sydney om daar een kennis te ontmoeten en ff te chillen op the beach en daarna naar Bali om innerlijk extra krachten op te doen in een yoga resort. Wij vertrokken die middag naar een tussenstop genaamd Omarama. Prima plek en koude nacht.

De volgende dag reden we in de richting van mount Cook. Het was strak blauw. Het was een omweg die de moeite waard moest zijn. Na zo'n 40 km gingen we de autoweg 80 op voor de omrit van 55 km. Direct aan onze linker kant was er een groot meer te zien, lake Pukaki. Helder blauw(zie foto). Op het uitzichtpunt waren we niet de enige die daarvoor stopten. Als je je aanbiedt voor het nemen van gezinsfotos kun je dáár een dagtaak creëren. Aan het einde van de foto was een witte berg te zien. Dat moest Mount Cook zijn. Bij Aoraki Mount Cook houdt de wereld op. Bij de hermitage snel wandelfolders gehaald. We gingen wandelen. We kozen voor een tocht die ons oog in oog met de berg zou brengen. Als recht geaarde hollander wil je dat natuurlijk eerst zelf meemaken of dat zo is. De wandelschoenen en -stokken aan en mee, water, fototoestel en wandelen maar.

Het was een mooi pad met zo nu en dan stukken met vlonders. De berg leek eerdere verder weg te gaan dan dichter bij te komen. Na zo'n 150 meter klimmen en een drie kwartier lopen kwamen we de hoek van een heuvel om en daar was hij, niets verhullend, machtig, prachtig wit tegen een strak blauwe lucht. Het was adembenemend. Naast Cook waren er ook nog andere bergen met sneeuw maar Cook met zijn ruim 3700 meter hoogte was verpletterend schoon. Tevreden en voldaan liepen we terug naar de campervan. Op de weg terug bleef Cook ons nakijken en lokken, totdat we het binnenland in gingen, toen brak de aantrekkingskracht rap.

Nu moesten we nog zo'n 100 km rijden om bij de volgende camping te komen, lake Tekapo. Aan het einde van de middag waren we op de camping. Marieke en Fokko waren daar ook geweest en hadden hem aanbevolen. Een terrascamping op 720 meter hoogte, met permanent uitzicht op een groot, blauw meer. Het was inderdaad een prachtige plek. Helaas was internet stuk en was het bereik per telefoon 0 strepen. Na het bijvullen van het water voor de kraan en voor het toilet stonden we puik. S avonds een sterrenpracht van jewelste. Vroeg naar bed na zo'n enerverende dag. De volgende dag wilden we weer een wandeling maken. Het was prima wandelweer, bewolkt en niet te koud. We kozen voor een wandeling die ons ver boven het meer bracht, vlak bij de observatory of stars. Een sterrenwacht. Het was simpel, de wandeling naar Mount John, duurde driekwartier heen en ruim 300 meter moest worden geklommen. De nieuwe heup wist niet wat hem overkwam. Ik eigen lijk ook niet. Het ging precies goed. Het uitzicht was geweldig en toen prettig dalen. Het zonnetje brak door en de uitzichten werden nog mooier. De volgende dag namen we weer afscheid van de sterren en het meer op weg naar het noorden, Methven. De route naar Methven was ook weer de moeite waard, veel prachtige vergezichten onderweg, met veel platteland inclusief heaps of cows and sheep. De camping die we vonden was weer totaal anders dan eerdere campings, we kamperen nu zogezegd bij de boer, met veel plek voor weinig kampeerders. Bovendien was de zon lekker gaan schijnen, dus genieten met een boek (leve de e-reader) in de zon.

Intussen had Marieke een tocht voor ons kunnen boeken. De tocht heet Edoras tour en brengt ons met een bus bij een aantal mooie plekken van de film ' in de ban van de ring', zoals Edoras, het vesting van Rohan, het Helmsdeep en de uitgestrekte velden waar de rijders van Rohan uitreden voor hun beslissende slag. Om 11.30 uur werden we verwacht bij I-Side in Methven. Er reed een uit zijn krachten gegroeide jeep voor met een mini Lopik voor op de motorkap. Andy stapte uit en vroeg naar onze namen; dat schiep een band. In de auto zaten nog 11 andere Tolkienfanaten. Andy legde uit wat we gingen doen en zette de dvd aan met daarop beelden uit de film met vergezichten en plekken die we dadelijk gingen zien. Het bracht ons in de mood voor de trip. 20 km op een asfaltweg en 40 km op een onverhard pad. Na wat mooie stops, o.a. bij Lake Clearwater, kwamen we uiteindeljk uit bij Mount Sunday, de plek waar in acht maanden tijd Edoras was gebouwd en waar in acht dagen alle beelden werden gefilmd. Na die opnames is alles in heel korte tijd weer afgebroken; er was dus niets meer van de filmsets te zien, maar de plekken waren duidelijk te herkennen in het landschap. Het was zeer de moeite waard.

Na een fikse klimtocht kwamen we boven op de berg aan. Het was wederom adembenemend. Als je denkt aan ruimte dan denk je wellicht aan de Veluwe of aan een leeg voetbalstadion. Deze ruimte overtreft alles. Zover je kunt kijken en nog verder dan dat aan alle kanten van de berg. Je voelt je rijk en verloren op hetzelfde moment. Na de diverse compromitterende foto's, met het zwaard Narsil en de banier van Rohan, gingen we weer terug naar de jeep en kregen we een champagne lunch. Het smaakte voortreffelijk, want het het was inmiddels half vier!

Het is nu woensdag en we rijden terug over de Arthur's pass naar Marieke en Fokko. Morgen de campervan uitmesten, de koffers inpakken en wellicht nog een wandeling maken maar vooral veel nog even samen genieten. Ze wonen hier mooi, hebben mooi werk en leuke collega's in een wonderschoon land met heel veel plekken om te bezoeken en weinig drukte. Mooi dat ook Sanne een groot deel bij ons was. Zij chillen nu op Bali.

Dit was het laatste blog van onze vakantie. Dank jullie voor alle commentaren. Vrijdag vliegen we terug en halen we eindelijk de 12 uur terug die we op de heenreis kwijtraakten.

Liefs Ludy en Pim