Reis naar en verblijf in Dunedin en Oamaru
Door: Ludy, Sanne en Pim
Blijf op de hoogte en volg Ludy en Pim
07 Februari 2014 | Nieuw Zeeland, Dunedin
Reis naar en verblijf in Dunedin en Oamaru,
Nadat we de vorige dag afscheid genomen hadden van de eerste campervan stappen we vol goede moed in de tweede campervan (6 berth). Het verschil is een cijfer in het nummerbord en natuurlijk geen losse wielen!
We gingen op reis via Cromwell en Alexandra naar een gehucht Roxburgh zo'n 140 km verderop in de richting van Dunedin. Marieke en Fokko twijfelden of daar wel iets op het gebied van kamperen was. Het is er maar we besloten door te rijden naar Milton. Uiteindelijk toch maar in een keer doorgereden naar de camping in Dunedin, aan het St. Kilda beach. Het was even een puzzeltje om de camping te vinden. De wegen waren ineens zo breed (3 baans) dat afslaan ff niet makkelijk was. Enfin allemaal gelukt, mede dankzij de elektronische ondersteuning van Sanne....
De camping was een strandcamping, 400 meter van de wilde zee. Dunedin is een studentenstad. Er is een universiteit, een kathedraal en een grote kerk. Verder is de sfeer in de stad minder vakantiegevoel dan in Queenstown. Veel winkels en restaurants, eerder nuttig opgezet dan uitnodigend. Nee, in Dunedin gaat het vooral om het eiland wat er aan vastzit, Otago Penisula. Daar zijn kolonies van koningsalbatrossen, zeeleeuwen, zeehonden, en de blauwe en geeloog pinguïns. Daarvoor hadden we natuurlijk een tour geboekt op aanraden van Fokko en Mariek.
Eerst een dagje in Dunedin zelf. De kerk in (presbyteriaans) en daarna de kathedraal in en toen snel een bakje koffie. Je ziet dat de cultuur in NZ niet zo lang teruggaat en dat daardoor de pracht en praal in bouw, die wij hebben, ontbreekt. Een mooi glas in lood raam is van de St. Paul kathedraal uit Engeland overgeplaatst naar hier.
Verder veel Schotse invloeden, inclusief de damesstudenten in Schotse rokjes.
Op dinsdag was het zover, we gingen met Elm-tours op stap voor een wildlifetour. De tour zou van half vier tot tien uur 's avonds duren. We moesten warme kleding en goede schoenen meenemen. De organisatie ging er vanuit dat ' your conditioning at a basic level' was. Busje komt zo, en toen was ie er! Met z'n twintigen in een bus gepropt op weg naar de eerste bestemming, helemaal op het einde van de Otago Penisula, de albatrossen.
Wat een geweldig mooi gezicht. Met een spanwijdte van ruim drie meter is de koningsalbatros in de lucht niet te missen. We hadden geluk, er stond aardig wat wind en dan besluiten zij te gaan vliegen. Ze hebben aan 1 vleugelslag genoeg om een paar minuten vrij te zweven en daarmee natuurlijk indruk te maken op de wijfjes.
Na het zien van de koningsalbatros gingen we met de bus een onverhard pad op om naar de eigen beach van Elm-tours te gaan. Een fantastische tocht langs mooie inhammen van de zee en hoge heuvels. Aan het einde splitsten de groep zich in tweeën. Wij gingen eerst, in een pittige afdaling, naar de zeehonden, een dameskolonie met hun jongen. Het was een koddig gezicht, moekes die lekker lagen te rusten en dan de jongen er bij of in de buurt spelen in het water met elkaar. De dames gaan zo om de paar dagen even de zee op om eten te halen. Dan blijven de jongen alleen achter en moeten zich vermaken. Bij terugkomst roept de moeder het jong en die heeft honger, dus geeft altijd antwoord! De zeeleeuwen, de mannetjes, waren hier niet te zien. Die waren elders bezig met mannenzaken.
Nu naar de pinguïns die op een ander strand waren. Het uitzicht was magnifiek over de baai. De begeleider Shoun, vertelde ons dat ze dit gebied hadden ontwikkeld door te beginnen met het planten van bosjes. Zonder bosjes geen pinguïns omdat ze die nodig hebben voor het maken van een nest. De weg naar beneden was geweldig. Wat een schitterende baai. Op het laatste stuk stond er een pinguïn op het pad dus moesten wij een omtrekkende beweging maken om haar/hem met rust te laten. Het was een geelogige pinguïn. Nadat iedereen zijn foto's gemaakt had, gingen we het strand op naar een uitzichtpunt waarvandaan we meerdere pinguïns konden gadeslaan. Ook erg indrukwekkend. Het werd later, begin avond en wellicht kwam er een zeeleeuw uit zee. Het bleef bij wellicht, ze kwamen niet. Naast alle mooie dieren hierboven genoemd, stikte het er ook van de valken, kiekendief, visdief, gevlekte aalscholver, bonte scholekster en de zwarte zwaan (voor zwager Bert en schoonzus Mojca). Moe van het weer omhoog klauteren maar intens tevreden over wat we gezien hadden aanvaarden we de terugreis van het schiereiland Penisula naar de binnenstad van Dunedin.
De volgende dag, woensdag, was nog niet ingevuld. Het was bewolkt en koud. We besloten een treinreis te maken door het binnenland van Dunedin. Ticket geboekt op de camping. We reden om 1 uur met de bus naar de stad, nog even een bakkie bij Starbucks en toen naar het mooie treinstation. De trein die moest rijden stond met pech in de bergen, of we nog twee uur geduld hadden want dan zou die weer gaan. Om de tijd de doden een bezoek gebracht aan de chocoladefabriek van 'Cadbury'. Dat was leuk en met vier lekkere plakken chocola rijker op naar de trein. Om vier uur vertrok het oude treintje 'de Taieri gorge railway' naar Pukerangi. Een hele beleving, dwars door de bush-Bush met zo nu en dan een schuur waar mensen in 1850 gewerkt hadden aan een brug voor de trein. Je kan je niet voorstellen dat mensen in een totaal afgelegen gebied een treinweg aan willen leggen, maar het is gebeurd en daarom zaten we aan boord. De trein bracht ons naar een hoogte van 250 meter. De treinreis duurde bij elkaar zo'n 3,5uur. Op de terugweg nog even de kapotte locomotief er tussen gepropt en toen richting Dunedin. Ook weer een mooie ervaring
Op donderdag reden we van Dunedin naar het plaatsje Oamaru, zo'n 140 km ten zuiden. 'S middags reden we naar Waimate, daar is een wallaby boerderij. Een maal daar aangekomen waren de kleine kangoeroes op leeftijd ingedeeld. We kregen een zakje voer mee en konden onze gang gaan. Het was feest! De beesten kwamen vanzelf naar je toe en voor anderen moest je even wat meer moeite doen. Aan het eind van de tour kregen we nog een verrassing, een hele jonge wallaby die we even mochten vasthouden. Na een genoeglijke conversatie met de beide dames in charge, reden we tevreden naar de camping terug. Snel een salade met gebakken kip gemaakt en daarna tevreden naar bed.
Het is vrijdag en Sanne gaat er ook vandoor. Sanne moet vandaag om drie uur in de bus zitten naar Christchurch. In de ochtend nog even met zijn drieën in Oamaru het steampunk hq-museum bezocht. Erg bijzonder. Sanne vertrekt op zaterdag om 6 uur in de morgen naar Sydney, om van daar, op zondag avond, weer verder te vliegen naar Bali. Daar blijft zij nog 8 dagen. Het was heerlijk om onze oudste dochter bij ons te hebben. San heel goed vervolg van je welverdiende vakantie!
Wij zitten inmiddels aan het bier in Omarama. Daarover meer in ons laatste blog van de aankomende week,
Lieve groeten vanuit een zonovergoten Omarama,
Ludy, Sanne en Pim
Nadat we de vorige dag afscheid genomen hadden van de eerste campervan stappen we vol goede moed in de tweede campervan (6 berth). Het verschil is een cijfer in het nummerbord en natuurlijk geen losse wielen!
We gingen op reis via Cromwell en Alexandra naar een gehucht Roxburgh zo'n 140 km verderop in de richting van Dunedin. Marieke en Fokko twijfelden of daar wel iets op het gebied van kamperen was. Het is er maar we besloten door te rijden naar Milton. Uiteindelijk toch maar in een keer doorgereden naar de camping in Dunedin, aan het St. Kilda beach. Het was even een puzzeltje om de camping te vinden. De wegen waren ineens zo breed (3 baans) dat afslaan ff niet makkelijk was. Enfin allemaal gelukt, mede dankzij de elektronische ondersteuning van Sanne....
De camping was een strandcamping, 400 meter van de wilde zee. Dunedin is een studentenstad. Er is een universiteit, een kathedraal en een grote kerk. Verder is de sfeer in de stad minder vakantiegevoel dan in Queenstown. Veel winkels en restaurants, eerder nuttig opgezet dan uitnodigend. Nee, in Dunedin gaat het vooral om het eiland wat er aan vastzit, Otago Penisula. Daar zijn kolonies van koningsalbatrossen, zeeleeuwen, zeehonden, en de blauwe en geeloog pinguïns. Daarvoor hadden we natuurlijk een tour geboekt op aanraden van Fokko en Mariek.
Eerst een dagje in Dunedin zelf. De kerk in (presbyteriaans) en daarna de kathedraal in en toen snel een bakje koffie. Je ziet dat de cultuur in NZ niet zo lang teruggaat en dat daardoor de pracht en praal in bouw, die wij hebben, ontbreekt. Een mooi glas in lood raam is van de St. Paul kathedraal uit Engeland overgeplaatst naar hier.
Verder veel Schotse invloeden, inclusief de damesstudenten in Schotse rokjes.
Op dinsdag was het zover, we gingen met Elm-tours op stap voor een wildlifetour. De tour zou van half vier tot tien uur 's avonds duren. We moesten warme kleding en goede schoenen meenemen. De organisatie ging er vanuit dat ' your conditioning at a basic level' was. Busje komt zo, en toen was ie er! Met z'n twintigen in een bus gepropt op weg naar de eerste bestemming, helemaal op het einde van de Otago Penisula, de albatrossen.
Wat een geweldig mooi gezicht. Met een spanwijdte van ruim drie meter is de koningsalbatros in de lucht niet te missen. We hadden geluk, er stond aardig wat wind en dan besluiten zij te gaan vliegen. Ze hebben aan 1 vleugelslag genoeg om een paar minuten vrij te zweven en daarmee natuurlijk indruk te maken op de wijfjes.
Na het zien van de koningsalbatros gingen we met de bus een onverhard pad op om naar de eigen beach van Elm-tours te gaan. Een fantastische tocht langs mooie inhammen van de zee en hoge heuvels. Aan het einde splitsten de groep zich in tweeën. Wij gingen eerst, in een pittige afdaling, naar de zeehonden, een dameskolonie met hun jongen. Het was een koddig gezicht, moekes die lekker lagen te rusten en dan de jongen er bij of in de buurt spelen in het water met elkaar. De dames gaan zo om de paar dagen even de zee op om eten te halen. Dan blijven de jongen alleen achter en moeten zich vermaken. Bij terugkomst roept de moeder het jong en die heeft honger, dus geeft altijd antwoord! De zeeleeuwen, de mannetjes, waren hier niet te zien. Die waren elders bezig met mannenzaken.
Nu naar de pinguïns die op een ander strand waren. Het uitzicht was magnifiek over de baai. De begeleider Shoun, vertelde ons dat ze dit gebied hadden ontwikkeld door te beginnen met het planten van bosjes. Zonder bosjes geen pinguïns omdat ze die nodig hebben voor het maken van een nest. De weg naar beneden was geweldig. Wat een schitterende baai. Op het laatste stuk stond er een pinguïn op het pad dus moesten wij een omtrekkende beweging maken om haar/hem met rust te laten. Het was een geelogige pinguïn. Nadat iedereen zijn foto's gemaakt had, gingen we het strand op naar een uitzichtpunt waarvandaan we meerdere pinguïns konden gadeslaan. Ook erg indrukwekkend. Het werd later, begin avond en wellicht kwam er een zeeleeuw uit zee. Het bleef bij wellicht, ze kwamen niet. Naast alle mooie dieren hierboven genoemd, stikte het er ook van de valken, kiekendief, visdief, gevlekte aalscholver, bonte scholekster en de zwarte zwaan (voor zwager Bert en schoonzus Mojca). Moe van het weer omhoog klauteren maar intens tevreden over wat we gezien hadden aanvaarden we de terugreis van het schiereiland Penisula naar de binnenstad van Dunedin.
De volgende dag, woensdag, was nog niet ingevuld. Het was bewolkt en koud. We besloten een treinreis te maken door het binnenland van Dunedin. Ticket geboekt op de camping. We reden om 1 uur met de bus naar de stad, nog even een bakkie bij Starbucks en toen naar het mooie treinstation. De trein die moest rijden stond met pech in de bergen, of we nog twee uur geduld hadden want dan zou die weer gaan. Om de tijd de doden een bezoek gebracht aan de chocoladefabriek van 'Cadbury'. Dat was leuk en met vier lekkere plakken chocola rijker op naar de trein. Om vier uur vertrok het oude treintje 'de Taieri gorge railway' naar Pukerangi. Een hele beleving, dwars door de bush-Bush met zo nu en dan een schuur waar mensen in 1850 gewerkt hadden aan een brug voor de trein. Je kan je niet voorstellen dat mensen in een totaal afgelegen gebied een treinweg aan willen leggen, maar het is gebeurd en daarom zaten we aan boord. De trein bracht ons naar een hoogte van 250 meter. De treinreis duurde bij elkaar zo'n 3,5uur. Op de terugweg nog even de kapotte locomotief er tussen gepropt en toen richting Dunedin. Ook weer een mooie ervaring
Op donderdag reden we van Dunedin naar het plaatsje Oamaru, zo'n 140 km ten zuiden. 'S middags reden we naar Waimate, daar is een wallaby boerderij. Een maal daar aangekomen waren de kleine kangoeroes op leeftijd ingedeeld. We kregen een zakje voer mee en konden onze gang gaan. Het was feest! De beesten kwamen vanzelf naar je toe en voor anderen moest je even wat meer moeite doen. Aan het eind van de tour kregen we nog een verrassing, een hele jonge wallaby die we even mochten vasthouden. Na een genoeglijke conversatie met de beide dames in charge, reden we tevreden naar de camping terug. Snel een salade met gebakken kip gemaakt en daarna tevreden naar bed.
Het is vrijdag en Sanne gaat er ook vandoor. Sanne moet vandaag om drie uur in de bus zitten naar Christchurch. In de ochtend nog even met zijn drieën in Oamaru het steampunk hq-museum bezocht. Erg bijzonder. Sanne vertrekt op zaterdag om 6 uur in de morgen naar Sydney, om van daar, op zondag avond, weer verder te vliegen naar Bali. Daar blijft zij nog 8 dagen. Het was heerlijk om onze oudste dochter bij ons te hebben. San heel goed vervolg van je welverdiende vakantie!
Wij zitten inmiddels aan het bier in Omarama. Daarover meer in ons laatste blog van de aankomende week,
Lieve groeten vanuit een zonovergoten Omarama,
Ludy, Sanne en Pim
-
07 Februari 2014 - 06:44
Sanne:
Ik ben er bijna! Mooi verhaal weer! Xx -
07 Februari 2014 - 10:11
Hans En Petra:
Fijn dat jullie weer vaste vaste wielen op de grond hebben. Geniet deze week nog!!!
Wij hopen dat jullie alles kunnen onthouden.... Jullie zien zoveel... En er straks thuis nog eens dubbel van kan genieten. Hier is het pietpruimenweer .... Weer.... Weer .... Weer
XxxxxxHans en Petra -
07 Februari 2014 - 11:25
Ria:
Wat een prachtige reis met veel afwisseling. Gelukkig een nieuwe camper. Blijf genieten. -
07 Februari 2014 - 15:00
Jessie:
Heerlijk om het verhaal weer te lezen. Zo leuk dat mijn reis van 5 jaar geleden weer helemaal terugkomt. En Pim, complimenten voor jouw manier van schrijven:) GENIET!
Liefs! -
07 Februari 2014 - 21:41
Ellie:
Fantastisch voor jullie om zoveel moois te zien, en natuurlijk vooral om Marieke weer even bij je te hebben gehad!
Hier in Nederland steven we alweer richting voorjaarsvakantie, met nog steeds geen winterweer. Lotje en Sietse hebben net hun rapport gehad. Lotje stabiel goed, en bij Sietse lijken we nu ook een stijgende lijn te pakken te hebben. Bij pa en ma waren vorig weekend Wim&Tuky en Hans& Marijke op bezoek en volgend weekend Annick.
Hier gaat alles goed, geniet van jullie reis!
Liefs, Ellie -
08 Februari 2014 - 15:42
Mirjam:
Tsjonge, wat een geweldige reis, groot hè al die beesten! Leuk verhaal om te lezen en nu nog weekje samen, geniet! Lfs -
09 Februari 2014 - 12:44
Joze En Martin:
Wat een geweldige reis en wat een hoop indrukken doen jullie op. Nu nog even lekker samen genieten, fijne tijd en goede reis gewenst!
Liefs. -
09 Februari 2014 - 16:13
Pa En Ma:
Dag Ludy en Pim,
We hebben daarnet samen met Annick jullie verslag weer gelezen en de mooie foto's gezien.
We zijn onder de indruk.
Hier genieten we nu van de goede resultaten van onze schaatstalenten. IJs in Nederland gaat niet meer gebeuren deze winter.
Nog heel veel plezier de laatste week en een veilige thuisreis!
Pa en Ma -
10 Februari 2014 - 22:02
Wim:
Hoi Ludy en Pim,
Wat een mooie reis. Ik zoek de plaatsnamen straks nog even op met google maps want ik ken de buurt daar niet zo goed. Prachtig geschreven. Gaan jullie ook nog bungy jumpen. Naar ik begrijp is dat een verplicht onderdeel van een bezoek aan Nieuw Zeeland. Jullie zijn inmiddels al gewend om ondersteboven te leven.
Groet
Wim -
11 Februari 2014 - 21:27
Bert En Mojca:
Geniet van de laatste dagen, hopelijk met nog veel zon. Een week geleden nog een iglo gemaakt met Ajda en Femke, maar de winter lijkt inmiddels voorbij. Nog een paar dagen en we gaan naar de sneeuw opzoeken in de Dolomieten en natuurlijk hopen we daar ook de zon te zien. Hier wil het maar niet stoppen met regenen. Een goede reis naar huis gewenst. -
14 Februari 2014 - 14:40
Ingrid:
Hallo lieverds, Heerlijk om dit verslag te lezen! Nog even goed genieten en dan nog terug. Lieve groet, Ingrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
